نحوه رشد و مراقبت از نرگس

نرگس با نام گیاه شناسی Narcissus spp. از خانواده  Amaryllidaceae است. نرگس نوعی پیاز چند ساله می باشد، که برای تنظیم مجدد پیازها سرمای زمستانی لازم دارند. بومی منطقه اروپا، شمال آفریقا است. نرگس گل هایی به  رنگ زرد، سفید، نارنجی، صورتی در اواخر زمستان، بهار می دهد نرگس ها حاوی آلکالوئیدهای فنانتیدین و کریستال های اگزالات کلسیم هستند که آنها را هم برای انسان و هم برای حیوانات سمی می کنند.

نگهداری

نور: نرگس ها زمانی که در آفتاب کامل (حداقل شش ساعت) کاشته شوند بهترین رشد را دارند، اگرچه می توانند سایه جزئی را تحمل کنند. اینها شکوفه های بهاری هستند که اغلب با نمایش آنها تا زمانی که درختان برگ ریز می شوند کار می کنند.

خاک: نرگس ها pH خاک خنثی تا کمی اسیدی را در حدود 6 تا 7 ترجیح می دهند. آنها در خاک غنی و مرطوب رشد می کنند، اما مانند بسیاری از پیازها، نیاز به زهکشی عالی دارند وگرنه می پوسند. نرگس ها نباید در خاک غرقاب کاشته شوند.

آب: نرگس ها دوست دارند در بهار و پاییز مرتب آبیاری شوند. اما از اواسط تا اواخر بهار آبیاری را متوقف کنید.

 دما و رطوبت: دمای 12 تا 18 درجه سانتی گراد مناسب است. نرگس ها در شرایط جوی مرطوب و خشک به همان اندازه خوب عمل می کنند، مشروط بر اینکه رطوبت خاک مناسب باشد.

هرس: با محو شدن شکوفه ها، می توان قسمت بالایی هر ساقه گل را جدا کرد تا از تشکیل بذر جلوگیری شود.

تکثیر: تکثیر نرگس از بذر ممکن است پنج یا شش سال طول می شوند. همچنین می توانید از طریق تقسیم پیاز هم نرگس را تقسیم کنید.

آفات و بیماری های رایج گیاهی

پوسیدگی پیاز در صورتی امکان پذیر است که نرگس در خاکی با زهکشی بد کاشته شود. نرگس ها همچنین می توانند تحت تأثیر ویروس راه راه زرد نرگس قرار گیرند که باعث ایجاد نوارهای قهوه ای و زرد روی شاخ و برگ می شود. گیاهان آسیب دیده باید حذف و از بین بروند. کنه های پیازی باعث ضعیف شدن نرگس ها میشوند. سم پاشی های مختلف آنها را کنترل می کند. نماتدها باعث ایجاد ضایعات توده ای روی شاخ و برگ می شوند. هیچ درمانی برای این کرم‌های میکروسکوپی خاک وجود ندارد و حتی ممکن است لازم باشد نرگس‌ها را در خاک‌هایی که در آن‌ها وجود دارند کنار بگذارید.